و حافظ . . .
به نام خدا
حافظ: شهدی که نه زوال دارد و نه دلزدگی
بـه مـژگـان سـیـه کـردی هـزاران رخـنـه در دیـنم
بــیــا کـز چـشـم بـیـمـارت هـزاران درد بـرچـیـنـم
الــا ای هــمـنـشـیـن دل کـه یـارانـت بـرفـت از یـاد
مـرا روزی مـبـاد آن دم کـه بـی یـاد تـو بـنـشـیـنـم
جـهـان پـیـر اسـت و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد
کـه کـرد افـسـون و نـیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تـاب آتـش دوری شـدم غـرق عـرق چـون گـل
بـیـار ای بـاد شـبـگـیـری نـسـیـمی زان عرق چینم
جــهــان فــانــی و بــاقــی فــدای شــاهــد و ســاقــی
کــه سـلـطـانـی عـالـم را طـفـیـل عـشـق مـی‌بـیـنـم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حـرامـم بـاد اگـر من جان به جای دوست بگزینم
صــبــاح الــخـیـر زد بـلـبـل کـجـایـی سـاقـیـا بـرخـیـز
کـه غـوغـا مـی‌کـنـد در سـر خـیال خواب دوشینم
شـب رحـلـت هـم از بستر روم در قصر حورالعین
اگـر در وقـت جـان دادن تـو بـاشـی شـمـع بـالـیـنم
حـدیـث آرزومـنـدی کـه در ایـن نـامـه ثـبـت افـتاد
هــمــانــا بـی‌غـلـط بـاشـد کـه حـافـظ داد تـلـقـیـنـم